Û Min Xatir Ji Amedê Xwest

Ez çûm Amedê (4)

Roja 13.02.2016 an ez çûm Ba nivîskarê heval ku di Tv yê de bernameyan çê dike. Avahiya wan hinekî li perê bajêr bû, ji bo wê jî rê nîv ax û hê nû çêdibûn. Avahiya Tv yê jî nû bû, plazeyeke mezin, li ser 3 qatan û fireh. Her wiha ode û studyoyên wan modern û têra xwe xweşik bûn. Xebatkarên wê jî xuya bû ku profesyonelî dabûn pêş. Navenda Tv yek zarokan jî li vir bû. Yek ji wan jî Nuçegihanê DIHA yê, yê ku li Kobanê bi nûçeyên xwe yî herî mezin balkêş bûbû sembol. Em bi hev re li vê avahiyê jî derbasî metbaxê bûn û mijar dîsa şer û têkoşîna kurdan. Fikra wan jî baweriyek derdixist holê. Wan jî digot ev şer dê bidome û şerekî giran e, ne ku gel û siyasetmedar wekî berê nêzîk bibin û bertekê bidin. Dibe ku biharî li her derê belav bibe. Ku wisa jî bibe her kes jî dibe ku tevlê bibin ji bêgavî. Ji ber ku ev hevalê nuçegihanê Dihayê gellekî ji Kobanê zanebûn stendibû, digot “êş dê mezin be û serkeftinên mezin dibe ku bê”.

Roja 14.02.2016, ez tenê ji mala mazûbanê xwe derketim û min berê xwe da taxa Ofîsê. Ku ji dolmişê daketim pêşî min berê xwe da İstasyonê û meşiyam. Li ser vê kolanê tiştekî ku guheriye tune bû, heman dengê esnaf û mirovan û ciwanên ku wekî zîbeqê diherikin û bi telefonên xwe mijûl in. Ku ez çûm cîhê bombeya li İstasyonê li mitîngê teqiyabû sekinîm û min bala xwe da erdê. Li erdê hê jî kortalên biçûk hebûn û trafoya elektrikê hatibû guherandin, wekî din hemû tişt wekî xwe bûn; dîwar, peyarêk, dar û belkî jî xwîna hişk hebû ku ji min ve nexuyabû. Ji rawestgeha ku dolmiş lê disekinîn û diçûn Şemrexê û Mêrdînê ku ez jî bi sedan caran li vir sekinîme û li dolmiş û Otobosan siwar bûme, vegeriyam.

Min îjar berê xwe da aliyê Wilayetê û ber bi parka Anitê. Pir gerxêleyek mezin hebû li nava kolanên navenda Ofisê. Belkî ji bo ku rojek bi tav bû û yekşem bû jî, mirov pir digeriyan li van deran. Dor dora parkê girtî bû ji barikatên polîsan. Min ew derbas kirin û çûm nava parkê, geriyam û di navê re çûm ber deriyê sûrê ku bi çend qoran bariyerên polîsan hebû. Lê min li temamê taxa ji (derveyî barikatan) tu polîs an leşkerekî bi unîforma qet nedît çar rojan. Li Alî barîkatan hinekî ji dûranî ve sekinîm û min li kevirên dîwêr nerîn. Îro roja min a dawî bû min dixwest biçim şaredariya Sûrê, lê belê yelşem bû û kes tunebû. Min qet nexwest biçim nava sûra. Geriyam, geriyam û çûm li kahwexaneya ber KCD ya ku li avahiya Konukevi ye rûniştim, Derdor pir aram bû. Piştî ku hevalekî min hat em wê rojê heta êvarî li Ofîs û nêzî Sûrê geriyan. Hemû nîqaşan ev derdixist holê: ev bûyer mezine, tiştên mezin dê pêk bê û yên ku niha li nava Sûrê psikolojiyek mezin dane ser mirovan. Mejiyê mirovan çelq kirine, mirovan û Kurdistanê ji binî ve dihejînin. Tirkiyeyê dileqînin. Kî çi dike, çi çalakî jî çêdibin nikare bigihêje beza wan, nikare bigihêje herikîna xwîna wan û nikare têrî mezinbûna çalakiya wan bike. Kes nikare têrî tarîfkirina vê wateyê tiştekî bibêjin. Xwedîderketina bi qasî mezinahiya wan belkî wan fêm bike.

Ez neçûm nava sûran, neçûm nava bedenê. Nizanim çima. Belkî ji fediya. Belkî ji tirsan, belkî bi zanebûn. Gelo ez biçûma min dê çi bikira? Min dê çi bidîta û çi bikira. Ma qey ne diyar e ku ez dê çi bibînim. Diwar û avahiyên kavilbûyî minê bidîta. Minê kolanên qulqulî, camên şikestî bidîtana, lê dû re. Dû re minê çi bikira, ne tiştek, yan jî tenê ax û wax. Minê dengê çekan, dengê topan bi van guhên xwe bibihîsta û belkî dixana wan bidîtana, belkî min gellek avahî û kolanên vikî vala bidîtana, lê dawî, dawî minê çi bikira? Ji xwe aniha jî dibînim, çi dikim? Qey xwîna min dê germ bibûya hinekî din jî. Lê dawî? Teqez min nexwest herim nava sûran û neçûm. Belkî ji ser sûran min xwe bavêta ser wan keviran û nava wê tozê û wê xwîna li erdê hişk dibe. Belkî wisa bibûma derman.

Û neçûm serdana tu siyasetmedaran jî. Sedema vê jî nizanim. Belkî ji xemsarî, belkî ji diltengî, belkî ji bêfêdeyî û belkî jî ji bêkêfî neçûm. Belkî jî min tenê xwest bi mirovên ku dê tiştinan ji min re bibêjin, mirovên bi “aqlî selîm” ku tiştekî fêm bikim. Ji wan mirovên ku di nava gurmika gel de.

Ku bû sibe roja 15.02.2016 min bi çûyinê re li gara dolmişên Mêrdînê dîsa berê xwe dabû nava bajarê Amedê. Van peyvana ji dilê min dihat ku bibêjim:

Ax Diyarbekir

Ax Ameda mezin ya di dilên mezin de

Ez têr bi te şa nebûm û diçim

Min têr li ber bedenên te hêsir nebarand û diçim

Min têr li ber bexçeyên te nelîrand û govend negirtim û diçim

Min têr porê zarokên te şeh nekir û bi wan re ranebûm dîzo

Û li biriqandina qondereyên dildarên te temaşe nekirim û diçim

Tenê ji qilafetên cangoriyên te têr bûm

Wanên ku bêdeng li min dinêrîn û tilîkên xwe kil dikin li min

Wanên ku kevirên bedena te û me yî reş bi ava rehên canê xwe spî dikin

Wan nehişt ez têr li ber te kevim û pesnê te bidim…

Ji ber ku ew ji pesnên te jî mezintir bûn

Ji dîlanên te ji xemgînî û hêsirên te jî mezintir bûn

Ne xatir, lê bexşê dixwazim Ameda min.

…

(Ez dê gera xwe ya Mêrdînê û Qoserê jî binivîsim.)